به گرارش عصر زنان، هنوز هم بخش بزرگی از جامعه فکر می‌کنند، مادر خوب مادری است که کارش را کنار بگذارد و در خانه بماند تا فرزندانش را بزرگ کند. اما شواهد معتبری وجود ندارد که نشان دهد با کار کردن مادر لزوماً کودکان آسیب می‌بینند.

رشد کودکان تحت تاثیر سلامت عاطفی خانواده، نگاه آنان به کار کردن مادر و کیفیت مراقبت از کودک است.

کودکی که به لحاظ عاطفی تامین می‌شود، دوست داشته می‌شود و به خوبی از او مراقبت می‌شود، فارغ از شاغل بودن یا خانه‌دار بودن مادر به خوبی رشد خواهد کرد.

بدیهی است، مادری که می‌تواند به خوبی وظایف مادری و شغلی خود را انجام دهد، الگوی خوبی برای فرزندانش است.

چنانچه خانواده در مراقبت از فرزندان کمک کند، وظایف خانه‌داری تقسیم شود و هر یک مسئولیت خود را به خوبی انجام دهند، مادر حس ارزشمندی و دریافت حمایت از سوی خانواده را خواهد داشت.

در جامعه امروز فشار اجتماعی زیادی بر زنان وارد می‌شود تا خود را وقف کودکان کنند و این به آن معناست که شغل و حرفه و نقش اجتماعی آنان در درجه دوم اهمیت قرار دارد.

کلیشه‌های اجتماعی در خصوص بد بودن یا خوب بودن اشتغال مادر در بیرون از منزل نابجا به نظر می‌رسند و تنها سبب احساس گناهی می‌شود که بسیاری از مادران به دلیل وجود چنین کلیشه‌هایی در خود احساس می‌کنند و  لذا فشار روانی زیادی بر آنان وارد می‌شود.

بسیار می‌شنویم که اغلب مادر شاغل را “خودخواه” و مهم تر از همه گاهی “بد” می‌دانند. زیرا تصور می‌شود او نسبت به فرزند خود قصور و کوتاهی می‌کند. کودکی که مادر شاغل دارد “رها شده” یا “از سر باز شده” قلمداد می‌شود.

در حالی که برخی از تحقیقات نشان می دهند، کودکان مادران شاغل نسبت به کودکان مادران غیر شاغل در ایران کیفیت زندگی،
سازگاری اجتماعی، پیشرفت و وضعیت تحصیلی بهتر، جامعه پذیری، خودکفایی و استقلال بالاتری دارند.

از سوی دیگر مشارکت زنان در بازار کار می تواند برای بهزیستی خودشان و روابط خانوادگی آنها با افزایش درآمد خانواده، دریافت حمایت اجتماعی و فرصت هایی برای تجربه موفقیت و افزایش عزت نفس و خودکارآمدی آنها، سودمند باشد.

اشتغال مادران می تواند درآمد خانواده را افزایش دهد، سلامت روان مادران را بهبود ببخشد و کودکان می توانند از مزایای بودن در مراکز مراقبتی رسمی بهره برند. این عوامل می تواند باعث ارتقای سلامت روان و رشد هیجانی، رفتاری و اجتماعی کودکان شود.