به گزارش عصر زنان، مادر ۴۳ساله ای که شاغل است، این گونه بازگو می کرد: «به یاد دارم قبل از چهلمین سالروز تولدم افسرده شده بودم. در دفتر یادداشت خود نوشتم، به ۴۰ سالگی نزدیک تر از ۳۹ سالگی هستم. می خواهم زمان متوقف شود. من تمرینی برای چهل سالگی انجام ندادم. اما به هر تقدیر ۴۰ ساله شدم و به مدت ۶ ماه افسرده بودم؛ تا اینکه به خودم آمدم و دیدم که این پایان زندگی من نیست. اما می دانم برای زنانی که در این جامعه زندگی می‌کنند بسیار سخت است. می دانید چهل سالگی مانع بزرگی است به این نتیجه رسیده‌ام که با نوشتن هراس ها و اضطراباتم به درک و فهم و شفا می رسم. من این کار را به عنوان یک اقدام خود یار و به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به التیام به همه توصیه می کنم.»

نیم قرن قبل زنان در ۳۰ یا ۳۵ سالگی پیر تصور می شدند؛ اما نسل بعد از سال های جنگ دوم جهانی برای «پیر شدن و جا افتادگی» تعریف جدیدی ارائه می دهند.

کتاب بهترین دوران زندگی زن پایه و اساس خود را از گروه زنان گرفته است. در این گروه زنان داوطلبانه درباره اندیشه و احساس خود راجع به جنبه های مثبت و منفی زن بودن در یک مقطع سنی خاص بحث و تبادل نظر می کنند.

بسیاری از زنان معتقد بودند که با پای گذاشتن به دوران چهل سالگی توانسته‌اند، هراس ها و نگرانی های بی اساس را پشت سر بگذارند و به زنی مدبر و با فراست تبدیل شوند.

کتاب بهترین دوران زندگی زن دوران بعد از چهل سالگی نوشته دکتر زیتا آنت وبر و ترجمه مهدی قراچه داغی پیشنهادی است که عصر زنان به شما می دهد.