تبعیض جنسیتی در حوزه اشتغال موجب می‌شود، افزایش میزان اشتغال زنان لزوماً به معنای بالا رفتن نقش آن در توسعه نباشد.
به گزارش عصر زنان، زنان در سراسر جهان نقش بسیار مهم و تاثیرگذاری در امور خانواده و جامعه دارند و به منظور سرعت بخشیدن به روند تغییر و تحقق اهداف توسعه پایدار می توانند مسئولیت بسیار جدی و مهمی را برعهده گیرند.
صاحب نظران اعتقاد دارند، هرچه اشتغال زنان در اقتصاد بیشتر باشد، جهان ثروتمند تر و مرفه تر خواهد شد. درحالی که سهم زنان از مشاغل جهان عمدتاً مربوط به مشاغل سخت و کم درآمد است. زنان نیمی از جمعیت کشور ها را تشکیل می‌دهند، اما مشارکت آنها در فعالیت های اقتصادی به اندازه ظرفیت شان نیست.
با این حال در دهه های اخیر سهم نقش آفرینی زنان در اقتصاد جهانی بسیار بیشتر از نسل پیشین بوده است. افزون بر این درصد دانشجویان دختر در دانشگاه های جهان نسبت به مردان بیشتر شده است.
سوالی که اینجا مطرح می‌شود، این است؛ با وجود این که جامعه با افزایش قابل توجه زنان در دانشگاه ها مواجه شده، آیا افزایش سهم اشتغال زنان نسبت به مردان به موازات افزایش تحصیلات آنها بوده است؟
زنان خواستار حضور مستمر در جامعه هستند و امروزه محققان بر این باورند که از میان سرمایه های فیزیکی، فناوری و انسانی مسئله با اهمیت تر، سرمایه انسانی و بهره وری صحیح از آن است.
یکی از معیارها برای سنجش درجه توسعه یافتگی یک کشور میزان اهمیت و اعتبار زنان در آن کشور است. اکنون نگاه جهان بیشتر به سوی زنان معطوف شده است، زیرا امروز برای تحقیق توسعه اجتماعی، تاثیر فرآیند توسعه اقتصادی و محقق شدن عدالت اجتماعی چنانچه به زن به عنوان نیروی فعال و سازنده نگریسته شود، به یقین تاثیر بسیاری در روند توسعه آن جامعه خواهد داشت.
در هر جامعه‌ای، پرورش نسل آینده به دست زنان است و حتی اگر آنها جذب بازار کار شوند، آموزش می تواند آنها را در پرورش بهتر و فرزندان یاری گر باشد.
خاورمیانه در مقایسه با دیگر مناطق جهان پایین ترین نرخ فعالیت اقتصادی زنان را دارد. در کشور ما طی سال های اخیر، زنان در بحث اشتغال فعالیت عمده‌ای داشته اند و در این زمینه باید فعالیت های فرهنگی را در جهت بهبود نقش سنتی مادران انجام دهیم تا موقعیت زنان در جامعه رشد یابد و زنان با تزریق فکر و ایده به کار بد اقتصادی جامعه مسیر رشد و توسعه را هموارتر سازند.
با اهمیت یافتن فرایند توسعه، اشتغال زنان از دو دیدگاه مورد توجه قرار می گیرد: از یک‌سو افزایش مشارکت زنان به معنی بکارگیری نیروی انسانی بیشتر. از سوی دیگر بالا رفتن همکاری زنان منجر به توانمندسازی هرچه بیشتر آنها شده و به بهبود جایگاه این قشر کمک می کند.
در کل دو سوم کارهای انجام شده در جهان را زنان به عهده دارند، چنانچه به استعدادهای بالقوه این پتانسیل قوی که انواع مختلف کارها را چه به صورت رسمی و غیررسمی انجام می دهند، توجه شود؛ می تواند آن را به یکی از بزرگترین منابع سرمایه گذاری برای کشورهای در حال توسعه تبدیل نماید.
آمار حاکی از آن است که میزان مشارکت زنان در نیروی کار تغییرات قابل توجهی داشته است. در بررسی ها باید توجه داشت که بسیاری از زنان متقاضی کار هستند. اما در سرشماری ها جزء زنان خانه دار قرار می‌گیرند و همچنین سهمی از زنان شاغل که عمدتاً در بخش‌های غیر رسمی مشغول به کار هستند، به عنوان شاغل به حساب نمی آیند. بدین ترتیب به نظر می‌رسد؛ درصد جمعیت زنان بیکار و نیز زنان شاغل بیش از مقادیر اعلام شده است.
یکی از مشکلات زنان در مواجهه با بازار کار ساعات کار بیشتر و درآمد کمتر است که چالش‌های بسیاری را در بازار کار جهانی سبب شده است. در سال‌های اخیر تلاش زنان برای رفع تبعیض جنسیتی در بازار کار تحولات و تغییرات عمیقی را در این مقوله پدید آورده است.
بیشتر زنان به ترتیب در بخش‌های خدمات کشاورزی و صنعت مشغول به کار هستند. ناچیز بودن سهم زنان در زیر مجموعه های بخش صنعت به جز تولیدات صنعتی به چشم می خورد. در زیر مجموعه های خدمات نیز عمدتاً در بخش خدمات اجتماعی از قبیل معلم، مدرس، پزشک و پرستار فعالیت می نمایند که این موضوع حاکی از غلبه نوعی تقسیم جنسیتی کار در کشور است که از یک سو بر مبنای شناخت زن در دو نقش مادر و همسر و از سوی دیگر بر مبنای شناخت زن به عنوان نیروی کار و نیروی فکر و اندیشه به وجود آمده است. در واقع تبعیض جنسیتی در حوزه اشتغال موجب می‌شود، افزایش میزان اشتغال زنان لزوماً به معنای بالا رفتن نقش آن در توسعه نباشد.
به جرأت می‌توان گفت که بدون مشارکت زنان در اقتصاد، توسعه و سازندگی ممکن نیست. به ویژه اینکه زنان زودتر از مردان پا به عرصه فعالیت‌های اقتصادی گذاشته و در جوامع اولیه نیز نقش بارزتری نسبت به مردان در اقتصاد داشته اند.
به عنوان نیمی از منابع انسانی زنان نه تنها موضوع و هدف هر نوع توسعه ای به شمار می روند، بلکه عامل پیشبرد اهداف مهم آن نیز هستند و به کار گرفتن صحیح و مطلوب آنان نه فقط نیل به آرمان های توسعه را آسان تر می نماید، بلکه از نظر تحقق هدف ها، توزیع عادلانه درآمدها و افزایش رفاه و سطح زندگی خانواده ها تاثیرات مثبت ایجاد خواهد نمود.
البته یادمان نرود که بدون دستیابی به مهارت، دانش و تکنولوژی لازم و استفاده بهینه از آنها پیشرفت و توسعه امکان پذیر نخواهد بود.