به گزارش عصر زنان، «قرمز آلیزارین» نوشته نازی اسدی در ۶۷ صفحه با قیمت ۹۰ هزار تومان در نشر حکمت کلمه منتشر شده است.

در معرفی ناشر از این کتاب آمده است: “این مجموعه مشتمل بر هشت داستان کوتاه است که در این داستان‌ها عموما زنان نقش پررنگ و فعالی دارند. تاکید اصلی داستان‌ها بر آگاهی زنان و یافتن جایگاه خودشان در دنیای مردانه، به دور از افتادن در ورطه‌ کلیشه‌های نخ‌نما یا استفاده از رویکردهای افراطی فمینیستی است.

فضای درونی داستان‌ها اغلب در شمال ایران اتفاق می‌افتد و با کتاب‌ها و هنرها و نقاشی پیوند خورده است.

«قرمز آلیزارین» شامل هشت داستان با زاویه دید اول‌شخص بر دغدغه‌های زنان امروزی در جامعه‌ای مردانه استوار است. داستان‌ها به هم مرتبط نیستند و فقط انگیزه‌ها و دغدغه‌های درونی در هر داستان به صورت‌های مختلف در بسترهای متفاوت در کنش‌ها و واکنش‌های شخصیت‌ها تکرار می‌شود.”

همچنین «زندگی و تفکر هایدگر: نازیسم، زن و فلسفه» نوشته آلن بدیو و باربارا کاسن با ترجمه میترا سرحدی در ۹۲ صفحه و با قیمت ۹۰ هزار تومان در نشر یادشده عرضه شده است.

در مقدمه کتاب عنوان شده است: “مارتین هایدگر یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان قاره‌ای قرن بیستم به حساب می‌آید. جریان فکری که تحت‌تأثیر او ایجاد شده بخش مهمی از فلسفه غرب را تشکیل می‌دهد. زبان فلسفی او غامض است و همین تأمل در اندیشه‌های او را دشوار می‌کند. روش تفکر هایدگر تحقیق درباره وجود و حقیقت آن است و سایر مباحث او ذیل این عنوان قرار می‌گیرند.

کتاب حاضر متنی کوتاه درباره هایدگر است که وجوهی مهم و بحث‌برانگیز از زندگی و تفکر او و ارتباط میان این دو را مورد بررسی قرار داده است. نویسندگان به اعتبار نسبتی که هریک با هایدگر داشته‌اند از منظر خود این وجوه را واکاویده‌اند و در این راه به بخش‌هایی از نامه‌های هایدگر به همسرش استناد کرده‌اند. پژوهشگران فلسفه هایدگر و علاقه‌مندان به تفکر ناب او در این کتاب به افق‌هایی دست خواهند یافت که قضاوت درباره مؤلفه‌های شاخص زندگی شخص او و کلیت تفکر و دوگانگی ادعایی و عدم انسجام این دو را برای آنها تسهیل خواهد کرد و احتمالاً پرسش‌های کلی‌تری را درباره دوگانه «امر بشری» و امور فکری در متفکران به میان خواهد آورد.”

در نوشته پشت جلد کتاب نیز می‌خوانیم: آغاز «مناقشه» بین کاسن و بدیو درباره‌ نسبت هایدگر با سیاست و به‌طور عام نسبت بین سیاست و فلسفه است. کاسن و بدیو در متن مشترکشان «شیفتگی هایدگر نسبت به فعالیت سیاسی و قدرت» را «ضمنی» توصیف می‌کنند، اما کاسن بلافاصله درنگ می‌کند و می‌پرسد که آیا صرف وقت و انرژی برای قدرت سیاسی و بریدن از تفکر فلسفی در هایدگر واقعاً «ضروری» بوده است؟ کاسن با اشاره به موضعی که به هانا آرنت (که مرجع کانونی کاسن و بدیو در سرتاسر متن خواهد بود) نسبت می‌دهد، می‌گوید که، علی‌القاعده، متفکران بزرگ از حیث سیاسی خوشنام نیستند. در تمایز ارسطو، آنها ممکن است واجد سوفیا، حکمت، باشند، اما فاقد عقل عملی، درک یا حزم سیاسی هستند. بدیو، به‌نوبه‌ خود، در این که «فلسفه‌ سیاسی مقوله‌ای بی‌معناست» با کاسن هم‌رأی است، اگرچه به دلایلی کاملاً متفاوت: از نظر بدیو، این‌گونه نیست که سیاست و فلسفه مشتمل بر طورهای معرفتیِ (عقل عملی وحکمت) غیرقابل‌قیاس باشند، بلکه تنها سیاست یک «رَویه‌ حقیقت» و تحقیق و تفصیل پیامدهای یک گسست وجودی رخدادی است. کمک فلسفه توصیف و ارزیابی حقایقی است که سیاست تولید می‌کند، اما به‌خودی‌خود حقیقتی را، چه به‌صورت حکمت چه عقل عملی، تولید نمی‌کند.